Czy na oficjalne spotkanie wybrać garnitur czy wystarczy koszula? Podawać rękę szefowi czy może poczekać na jego ruch? Jak dobrać odpowiednie wzory i fasony stroju, aby podkreślić zalety, a ukryć mankamenty sylwetki? I w końcu – jak zostać mistrzem pierwszego wrażenia?
Sukces w relacjach interpersonalnych uzależniony jest przede wszystkim od wrażenia, jakie wywieramy na innych. Przeprowadzono wiele badań psychologicznych i socjologicznych potwierdzających wpływ wyglądu i atrakcyjności fizycznej na jakość relacji i efekt pierwszego wrażenia. Mamy zaledwie kilka sekund, aby zostać pozytywnie odebranymi przez drugą stronę. Co jednak zrobić, jeśli natura poskąpiła kobiecie talii osy, a mężczyźnie wysokiego wzrostu – cech uznanych przez badaczy jako gwarantujące atrakcyjność i powodzenie? Czy nie mają oni szans na wywołanie pozytywnego wrażenia? Czy są skazani na niepowodzenie w relacjach prywatnych i zawodowych? Oczywiście nie, ale wymaga to od nich świadomego dobierania odpowiednich fasonów, kolorów i właściwego posługiwania się elementami komunikacji niewerbalnej. Nie istnieją złe sylwetki czy złe proporcje. To źle dobrane fasony sprawiają, że podkreślamy takie mankamenty wyglądu fizycznego, jak: niski wzrost, krępa budowa ciała, szerokie biodra, krótka szyja. Umiejętność właściwego doboru kroju marynarki, żakietu, spodni czy spódnicy sprawia, że nasz wygląd wzbudza wyłącznie dobre wrażenie. Jeśli połączymy to z kolorem odpowiednio dopasowanym do urody i do dress code’u miejsca, w którym się znajdujemy, to efekt się potęguje.
Kilka sekund pierwszego wrażenia to zdecydowanie za krótko, by zabłysnąć fachową wiedzą czy dużym doświadczeniem. Do wykorzystania mamy zatem inne narzędzia, które w błyskawiczny sposób mogą oczarować lub zniechęcić do nas partnera spotkania. Należą do nich elementy komunikacji niewerbalnej oraz zasady savoir-vivre w biznesie. Wygląd zewnętrzny i ubiór są elementami komunikacji niewerbalnej. Do grupy tej zalicza się też między innymi mimikę. Co wyraża nasza twarz? Czy bije z niej pozytywna energia? Czy potrafimy się naturalnie uśmiechać? Wraz z wiekiem uśmiechamy się coraz mniej – przeciętnie w ciągu dnia małe dziecko śmieje się 400 razy, a dorosły zaledwie 15. Czy zatem kontrolujemy nasz uśmiech w sposób świadomy i czy pojawia się on zawsze wtedy, gdy go potrzebujemy? Co z proksemiką, czyli jak dbamy o zachowanie odpowiedniego dystansu? Wyobraźmy sobie taką sytuację: widzimy, jak z odległości kilkunastu metrów zbliża się do nas przełożony z szerokim uśmiechem na twarzy, podchodzi coraz bliżej i spodziewamy się bardzo przyjemnego small talk. Kłaniamy się uprzejmie, skracamy dystans do kilkudziesięciu centymetrów, wymieniamy „dzień dobry” i ręka sama wyciąga się do uścisku. Czy możemy pierwsi podać rękę przełożonemu w tej sympatycznej i mało formalnej atmosferze? Czy taka odległość jest odpowiednia? Takie sytuacje są regulowane przez przyjęte i powszechnie obowiązujące zasady komunikacji oraz savoir-vivre. Zarówno piękny uśmiech, jak i nienaganny strój mogą być przekreślone przez ich nieznajomość. Dlatego, by skutecznie przygotować się do swobodnego nawiązywania i utrzymywania relacji zawodowych, należy opanować określoną wiedzę i umiejętności. Samoświadomość, samowiedza, samokontrola i samodyscyplina to składowe skutecznej autoprezentacji. Potem pozostaje już tylko trening i doskonalenie.
